การตามล่าของเจ้าพ่อผู้ทรงอำนาจ: คุณแม่ลูกสี่ อย่าคิดหนี

ลมหายใจของคิลเลียน ธอร์นร้อนผ่าวและหนักหน่วง เจือกลิ่นซีดาร์จางๆ ห้อมล้อมลีน่า วอสส์จนหมดสิ้น

"อย่าไปนะ..."

เสียงของคิลเลียนแหบพร่า แทบจะสิ้นหวัง

ฝ่ามือร้อนผ่าวของเขาบีบข้อมือเธอไว้แน่นจนแทบเจ็บ

ลีน่าตื่นตระหนก พยายามดิ้นให้หลุด แต่เขาก็กระชากเธอเข้าไปในอ้อมแขน

อุณหภูมิร่างกายของเขาสูงจนน่ากลัว ปกเสื้อเชิ้ตยับเยิน และดวงตาของเขาวูบไหวไปด้วยความมืดมิดที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

"คุณธอร์นคะ ได้โปรด ตั้งสติหน่อยค่ะ!"

เสียงของเธอสั่นเครือขณะพยายามเรียกสติเขาให้กลับคืนมา

แต่คิลเลียนไม่สนใจ นิ้วยาวของเขาไล้ไปตามแก้มของเธอ ปลายนิ้วสัมผัสริมฝีปากนุ่มของเธอแผ่วเบา ความปรารถนาในดวงตาของเขาแทบจะกลืนกินเธอ

"ตัวเธอหอมจัง..." เขากระซิบ เสียงแหบพร่าไม่สม่ำเสมอ

วินาทีต่อมา เขาก็โน้มหน้าลงมาจูบเธอ

การดิ้นรนของลีน่าเงียบสนิท

ริมฝีปากและลิ้นร้อนระอุของเขารุกล้ำอย่างรุนแรง พรากลมหายใจของเธอไปจนหมดสิ้น

แผ่นหลังของเธอแนบชิดกับโต๊ะทำงานที่เย็นเฉียบ ความร้อนและเย็นที่ผสมปนเปกันทำให้สติของเธอเลือนราง

เมื่อเสื้อผ้าหลุดลุ่ยและผิวสัมผัสกัน เธอก็อดไม่ได้ที่จะครางเสียงแผ่ว

"เจ็บ..."

คิลเลียนชะงัก ดวงตาที่เปี่ยมด้วยตัณหาของเขาสบกับแววตาที่คลอหน่อด้วยน้ำตาของเธอ

ในที่สุดฤทธิ์ยาที่แผดเผาก็เป็นฝ่ายชนะ เขาบีบเอวเธอแน่น ยอมจำนนต่อค่ำคืนอันสับสนวุ่นวายอย่างเต็มตัว

ลีน่าสะอื้น มองคิลเลียนผ่านม่านน้ำตา

เขาเป็นเจ้านายของเธอนะ!

ถ้าคิลเลียนตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น เธอจะรอดไปได้หรือ?

ราวกับไม่พอใจที่ลีน่าเสียสมาธิ คิลเลียนก็กระแทกกระทั้นหนักหน่วงขึ้น เคลื่อนไหวด้วยแรงที่มากขึ้น

เมื่อแสงอรุณรอดผ่านมู่ลี่เข้ามา ลีน่าก็ลืมตาโพลง

ร่างกายของเธอปวดร้าวไปทั้งตัวราวกับโดนรถบรรทุกทับ และแขนแข็งแรงของคิลเลียนยังคงพาดทับอยู่บนเอวของเธออย่างหนักอึ้ง

เขานอนหลับสนิท ใบหน้าคมคายดูอ่อนโยนลงยามหลับ แต่ความบ้าคลั่งเมื่อคืนกลับสลักลึกอยู่ในร่างกายของเธอราวกับตราประทับ

ลีน่ากัดริมฝีปากแน่น ทนความเจ็บปวดขณะค่อยๆ ขยับแขนของเขาออกไป

เธอเป็นแค่ผู้ช่วยธรรมดาๆ ที่นำเอกสารมาให้ท่านประธานตอนดึก แต่ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาเสียตัวแบบนี้!

เธอไม่เคยมีความสัมพันธ์กับใครมาก่อนเลยด้วยซ้ำ!

ไม่เคยแม้แต่จะจับมือผู้ชาย!

เธอส่ายหัว พยายามหยุดความคิดที่สับสนวุ่นวาย

แต่ความเจ็บปวดตามร่างกายทำให้น้ำตาเอ่อคลอ

เสื้อผ้าของเธอขาดรุ่งริ่งจนดูไม่ได้ เธอจึงใช้ผ้าเช็ดตัวพันกาย เดินเท้าเปล่า ค้นหาของใช้ส่วนตัว

โทรศัพท์ บัตรพนักงาน กิ๊บติดผม...

ทุกชิ้นที่เธอหยิบขึ้นมาทำให้หัวใจเต้นรัว

ถ้าเธอทิ้งอะไรไว้สักชิ้น เธอจบเห่แน่

คิลเลียนไม่ใช่คนที่จะแสดงความเมตตา

ถ้าเขาพบเข้า... ไม่ใช่แค่เธอจะตกงาน แต่อาจจะถูกขึ้นบัญชีดำเลยก็ได้!

ตัวเธอเองจะเป็นอย่างไรก็ช่าง แต่เธอมีแม่ที่แก่และป่วยต้องดูแล!

ค่ารักษาพยาบาล ค่าปรึกษาแพทย์ ค่าใช้จ่ายในโรงพยาบาล

แต่ละอย่างล้วนเป็นค่าใช้จ่ายก้อนโต

ลีน่าปาดน้ำตาออกจากใบหน้าแล้วสวมเสื้อเทรนช์โค้ตที่ยังอยู่ในสภาพดี

เธอได้ยินเสียงรถเข็นทำความสะอาดอยู่ด้านนอกห้องทำงาน

ลมหายใจของลีน่าถี่กระชั้น

เธอต้องออกไปก่อนที่จะมีใครเข้ามา!

เธอปิดประตูอย่างเงียบเชียบแล้วรีบวิ่งเข้าไปในลิฟต์ราวกับนักโทษหลบหนี

ลีน่ากลั้นหายใจ จ้องมองตัวเลขที่ลดลง

โชคดีที่ล็อบบี้ของบริษัทในตอนเช้าตรู่แทบจะไม่มีคน

เธอวิ่งออกไปที่ถนน โบกรถแท็กซี่ แล้วแทบจะล้มตัวลงไปบนเบาะหลัง

"ไปคาร์ อพาร์ตเมนต์ค่ะ รีบๆ นะคะ!" เสียงของเธอสั่นเครือ

คนขับรถเหลือบมองเธอผ่านกระจกมองหลัง สีหน้าของเขาดูแปลกๆ

เลน่านึกขึ้นได้ว่าสภาพของตัวเองดูน่าสงสัยเพียงใด ทั้งผมเผ้ายุ่งเหยิง ดวงตาแดงก่ำ ราวกับเพิ่งผ่านเรื่องเลวร้ายที่ไม่อาจเอ่ยถึงมา

เธอกระชับคอเสื้อโค้ตให้แน่นขึ้นแล้วหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง

เธอจะถูกจับได้ไม่ได้เด็ดขาด...

ไม่อย่างนั้นทุกอย่างคงจบสิ้น

เมื่อกลับมาถึงบริษัท ทุกอย่างก็เป็นปกติ

ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน และไม่มีใครสังเกตเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวกับปลายนิ้วที่สั่นเทาอยู่เล็กน้อยของเธอ

เลน่าบังคับตัวเองให้มีสมาธิ จัดการกับเอกสารที่กองเป็นตั้ง

“เลน่า”

น้ำเสียงทุ้มต่ำเย็นเยียบดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้กระดูกสันหลังของเธอแข็งทื่อในทันที

คิลเลียนยืนอยู่ด้านหลังเธอในชุดเนี้ยบไร้ที่ติ สีหน้าเรียบเฉย ราวกับว่าผู้ชายที่สูญเสียการควบคุมเมื่อคืนไม่ใช่เขาเลยแม้แต่น้อย

“เตรียมตัวไปทำงานที่เอเธอร์ตันบ่ายนี้ด้วย”

ปลายนิ้วของเลน่าสั่นไหวเล็กน้อย แต่เธอยังคงรักษารอยยิ้มแบบมืออาชีพไว้ได้

“ค่ะ คุณธอร์น”

เที่ยวบินมีกำหนดออกเดินทางตอนบ่ายสามโมง ซึ่งเป็นเวลาที่พอดีจะไปถึงเอเธอร์ตัน

เลน่าเก็บของเตรียมเดินทางที่โต๊ะทำงาน ความเจ็บปวดระบมที่เอวและขายังคงย้ำเตือนเธอถึงค่ำคืนอันไร้สตินั้นไม่หยุด

‘ไม่มีอะไรที่ผ่านไปไม่ได้’ เลน่าบอกกับตัวเอง

การเป็นผู้ช่วยมานานทำให้เธอทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ และในไม่ช้า ทั้งสองก็นั่งอยู่บนเครื่องบินแล้ว

ที่นั่งในชั้นธุรกิจนั้นอยู่ใกล้กันเกินไป

ใกล้พอที่จะทำให้เธอเห็นเส้นเลือดบนมือของคิลเลียนขณะที่เขาพิมพ์งานบนแล็ปท็อป ใกล้พอที่จะนับเงาที่ทอดลงมาจากขนตาของเขาได้ยามที่เขาก้มมองลงไป

คิลเลียนกำลังตอบอีเมล นิ้วเรียวยาวของเขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วบนแป้นพิมพ์

แขนเสื้อของเขาถูกพับขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยแดงเด่นชัดบนข้อมือ

—รอยข่วนที่เธอทิ้งไว้ในช่วงเวลาที่อารมณ์พลุ่งพล่าน

เลน่านั่งอยู่ตรงข้ามเขา แสร้งทำเป็นจดจ่ออยู่กับเอกสาร แต่เส้นประสาทของเธอกลับตึงเครียดจนถึงขีดสุด

“เอกสารการประชุม”

ทันใดนั้น คิลเลียนก็สั่งขึ้นโดยไม่เงยหน้ามอง

เลน่ายื่นแฟ้มเอกสารให้ทันที พยายามอย่างยิ่งที่จะหลีกเลี่ยงการสัมผัสทางกาย

คิลเลียนรับแฟ้มไป พลางขมวดคิ้ว

อาการปวดตุบๆ ที่ขมับทำให้เขานึกถึงความผิดปกติเมื่อคืนก่อน

ความทรงจำที่ขาดเป็นห้วงๆ ฉายวาบกลับเข้ามาในหัวไม่หยุด

แชมเปญรสชาติประหลาดในงานเลี้ยงฉลอง ความร้อนที่ปะทุขึ้นในร่างกายอย่างกะทันหัน และร่างเลือนรางที่อบอวลไปด้วยกลิ่นกุหลาบจางๆ

“ไปเช็กกล้องวงจรปิดของงานเลี้ยงเมื่อคืนมา” เขาพูดเสียงเย็น “เน้นไปที่คนของตระกูลคัลเลน”

“ค่ะ คุณธอร์น”

เครื่องบินเริ่มเคลื่อนตัวไปตามทางวิ่ง

คิลเลียนปิดแล็ปท็อป ใช้ข้อนิ้วกดลงบนขมับของตัวเอง

วางยา ส่งผู้หญิงมาให้

ช่างเป็นกลยุทธ์ที่หยาบช้าสิ้นดี ใครก็ตามที่กล้าใช้วิธีนี้กับเขาคงไม่โง่ก็บ้า

จะเป็นพวกแก่ๆ ในคณะกรรมการบริหารหรือเปล่า

หางตาของเขาเหลือบไปเห็นเลน่ากำลังจัดเอกสาร

วันนี้เธอสวมเสื้อคอสูงผิดปกติ ผมยาวสลวยของเธอทิ้งตัวลงมาคลอเคลียบนบ่า

ในไม่ช้า พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินก็นำกาแฟมาเสิร์ฟ

เลน่ายื่นมือออกไปรับ แขนเสื้อของเธอเลื่อนหลุดลงมาหนึ่งนิ้ว—

เผยให้เห็นรอยช้ำบนข้อมือเรียวบางของเธอ

ดวงตาของคิลเลียนหรี่ลง

“คุณธอร์นคะ” เลน่าสังเกตเห็นสายตาของเขาจึงรีบดึงแขนเสื้อลง “เอกสารมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ”

ทันใดนั้นเครื่องบินก็สั่นสะเทือนอย่างแรง

ร่างของเลน่าเอียงวูบ

คิลเลียนยื่นมือออกไปตามสัญชาตญาณ

กลิ่นกุหลาบที่คุ้นเคยโชยมาแตะจมูกเขา

ไม่ใช่กลิ่นจากเมื่อคืนนี้

แล้วจะเป็นใครอื่นไปได้อีกล่ะ

คิลเลียนหรี่ตาลง

ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะหนีไปที่ไหน เขาจะหาเธอให้เจอจนได้